Το σημείωμα στον Μάριο και το διασκευασμένο ποίημα

«Μάριε μου,
«Κάπως»… καθυστερημένα σου στέλλω μια παραλλαγή του αρχικού ποιήματος για τη Λεμεσό.
Δεν ξέρω πόσο κατάλληλο είναι για μελοποίηση, μια και εξέφρασες μια τέτοια πρόθεση.
Περιμένω παρατηρήσεις σου για πιθανές αλλαγές και περαιτέρω βελτιώσεις.
Εύχομαι να είσαι πάντα καλά.
Απρίλης 2007»


Λεμεσός, γεύσεις από άλλες εποχές
Στους Μάριο Τόκα και Νίκο Ζάμπογλου, τους αυθεντικούς και αθεράπευτα λεμεσιανούςΛεμεσός αγαπημένη!
Στα καλοκαιρινά σου δειλινά
μνήμες που πληγώνουν.
Τον παρεπιδημούντα και «ενοχλούντα» μεγάλο ποιητή
εις Ίδρυμα για να τελευτήσει εν ειρήνη, απηλλάγησαν.
Γι αυτό και ο αυτόχθων μέτοικος του λόγου ο τεχνίτης
Σε φιλοφρόνησε υπερβαλλόντως όντως,
ως « των αστόχαστων η πόλη».
Μέσα στα στενά σου τα δρομάκια οι δυο «τρελοί» σου
αγκαλιάζονται παίζοντας σαν τα μικρά παιδιά
απάντηση στο μύθο για έχθρα των φυλών.
Έτσι μες στις πολλές μας αντιφάσεις και σε μύθους
βιώνει και βιώνεται η πόλη ετούτη.
Τρελή και άναρχη.
Μάγισσες κάποτε της Συκαμινιάς και της Πλατείας της Κουνναπιάς
Μες στα βαθειά μεσάνυχτα καταμεσής του δρόμου
γυμνές τρομοκρατούσανε μειράκια και αφελείς κυράδες .
Μες στα σοκάκια του Ζιγκ-Ζάγκ και των Κεσογλουδιών
νέοι την παρθενιά τους σε οίκους ανοχής εναποθέτουν
με πόρνες πρώην δούλες των άλλων, των «καθώς πρέπει οίκων».
Μητέρες αυτές μπάσταρδων παιδιών
των κραταιών και καθώς πρέπει ερίτιμων και σεβαστών τους αφεντάδων.
Και της πόλης οι πανθομολογουμένως όμορφες κόρες;
Δέσποινες εκείνες ακριβές παρθένες μες τα χρυσά τους κάστρα!
Να φαντασιώνουν μονάχα να μπορούν.
Πρέπει να περιμένουν…
Σε παρθενικό κουτί
την ηθική τους διπλοαμπαρωμένη να παραδώσουν «εις γάμου κοινωνία».
Σε κοινωνία ηθική που όλο μονόδρομα οδεύει.
Αριστοκράτισσες κυράδες
απ’ τα Παρίσια φέρνανε μουσελίνες λαμπερές.
Απ’ τα κεφάλια των ανδρών φύγανε τα φέσια
κι έβαλαν παρισινά ψαθάκια.
Έτσι να μοιάζουνε σχεδόν στους άγγλους τους φλεγματικούς και νέους αφεντάδες.
Με παραμύθια κι όνειρα τρεφόταν πάντοτε τούτη η πόλη!
Λεμεσός μου, λατρεμένη πόλη των άλλων εποχών
Στα υγρά ειδυλλιακά καλοκαιρινά σου δειλινά
ιστορίες ατέλειωτες σημείων και τεράτων.
Και μνήμες που πληγώνουν.
Όμως στης Λεμεσού την πόλη υπήρχανε κι αθώοι
που τον θάνατο μετρούν,
κι ο θάνατος ήταν το μέτρο:
«Memento mori» διαλαλεί
ο αιθεροβάμων στοχαστής των μεταφυσικών
και «carpe diem».
Ταξιδευτής αυτός από άλλους κόσμους,
της ψυχροτάτης και φλεγματικής της γης της Εσπερίας
σ’ τούτη την πόλη την μικρή την αντιφατική
μα έξοχα ωραία!.
Λεμεσός μου, πόλη αγαπημένη,
με ταξίδια του μυαλού μόνο σε μνήμες πάω
Που κάποτε πονάνε μα πάντοτε σε νοσταλγίες με οδηγούν.