ΕΚΘΕΣΗ ΚΑΙ ΕΚΔΟΣΗ "ΜΝΗΜΕΣ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ"

Ένα τραγούδι που δε γράφτηκε και δε θα γραφτεί ποτέ…
Όταν το Φθινόπωρο του 2007- το τόσο δύσκολο και τόσο επίπονο γι αυτόν- ο Μάριος Τόκας, ο Μάριος μας, βρισκόταν στην Πανεπιστημιακή Κλινική του ΄Οφφενμπαχ κοντά στον καθηγητή και φίλο του Νίκο Ζάμπογλου, οι δυο τους περνούσαν ώρες ατέλειωτες κουβεντιάζοντας για την κοινή μεγάλη τους αγάπη, τη Λεμεσό.
Αναπολούσαν χώρους, στιγμές, πρόσωπα και πράγματα από το παρελθόν μα και το σήμερα της. Πότε με χαρά και πότε με λύπη μα πάντα με νοσταλγία για γλυκές όμορφες στιγμές που έζησαν και οι δυο αυτοί ρομαντικοί και αδιόρθωτα λεμεσιανοί.
Με έπαιρναν τότε στο τηλέφωνο να με ρωτήσουν κάτι που ξεχνούσαν η που τους διέφευγε από την ιστορία της πόλης ή για τους ανθρώπους της, αφού με τιμούσαν και οι δύο –εκτός από καλό φίλο- και ως «ειδήμονα περί των λεμεσιανών».
Κάθισα τότε κι έγραψα ένα ποίημα για τη Λεμεσό με νύξεις στην ιστορία της, τους ανθρώπους της, τα καλά μα και τα κακά της, αφού οφείλουμε να λέμε κι αυτά χωρίς δισταγμούς και που είναι πολύ λιγότερα από τα πρώτα.
Το ποίημα το αφιέρωσα και στους δυο ως «αυθεντικούς και αθεράπευτα λεμεσιανούς».
Η ανταπόκρισή τους ήταν για μένα μια καλοδεχούμενη έκπληξη. Ίσως και κάτω από τη συναισθηματική φόρτιση της νοσταλγίας τους για τη Λεμεσό και των δύσκολων συνθηκών και στιγμών που περνούσαν , να το βρήκαν τόσο καλό και να κατασυγκινήθηκαν κατά που μου λέγαν .
Ο Μάριος εξέφρασε αμέσως την πρόθεση να το μελοποιήσει μόλις θα επέστρεφε με το καλό στην Αθήνα μετά τη θεραπεία του, ζητώντας μου να το διασκευάσω κατάλληλα. Ήθελε μόνο να το μιλήσουμε και να του εξηγήσω κάποιες καταστάσεις στις οποίες έκανα αναφορές σ’ αυτό και δεν τις γνώριζε. Παρά το δύσκολο του ύφους του, το «συμμάζεψα», το μίκρυνα σημαντικά, το απλοποίησα από καταστάσεις, το «διασκεύασα» και το άφησα να κοιμάται, διστάζοντας να του το στείλω.
Τα Χριστούγεννα του 2007 που ήρθαν στην Κύπρο, ο Νίκος Ζάμπογλου, διοργάνωσε ένα ωραίο γλέντι στη «Μικρή Σαλαμίνα» του γλύπτη Φίλιππου Γιαπάνη, για να τραγουδήσουμε , όπως του το υποσχέθηκε με αισιοδοξία όταν περνούσε τις δραματικές στιγμές της θεραπείας του. Αυτό έμελλε δυστυχώς να ναι και το τελευταίο της ζωής του…
Με «μάλωσε» τότε ο Μάριος που δεν του το είχα στείλει ακόμα. Μου ζήτησε και πάλι να το κάνω στέλλοντας του το με τηλεομοιότυπο στην Αθήνα, για να το βρει και να το δουλέψει μόλις θα επέστρεφε. Όμως και πάλιν καθυστερούσα να το στείλω. Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως από μια υποσυνείδητη απροθυμία δεν ήθελα να βιαστώ ώσπου γίνει εντελώς καλά. Ούτε προς στιγμή δεν περνούσε από το μυαλό μου να βιαστώ να το στείλω μήπως και η αρρώστια του δεν τον αφήσει να το κάνει. Ξόρκιζα ίσως έτσι κι εγώ με τον τρόπο μου το κακό που τον βρήκε, παρόλο που γνώριζα το δύσκολο της κατάστασης.
Όταν πήρα την απόφαση να το στείλω ήταν ήδη αργά… Ο Μάριος εκείνες τις μέρες έμπαινε στην κλινική από όπου δυστυχώς δε θα έβγαινε ζωντανός…
Δεν ξέρω αν οι στίχοι αυτοί έχουν πράγματι μια κάποια λογοτεχνική και πολύ περισσότερο στιχουργική αξία ή αν ήταν η νοσταλγία που έκανε και τους δυο να το βλέπουν έτσι. Θεωρώ εντούτοις ανάγκη, έτσι για να προσθέσω μια μικρή ψηφίδα στο έργο που ο Μάριος δεν πρόλαβε να τελειώσει (και είχε τόσα πολλά ακόμα να μας δώσει αν δε ζήλευε ο Θεός γιατί τον είχαμε ανάμεσα μας και να θελήσει να τον έχει αυτός ) και να δημοσιοποιήσω τη δεύτερη γραφή, αυτή της διασκευής για τραγούδι. Ο Μάριος το είχε κρίνει αξιόλογο και το ήθελε κι αυτό είναι το ΜΟΝΟ που μετρά για μένα.
Αφού λοιπόν έγιναν όλα αυτά, σκέφτηκα να δημιουργήσω αυτή την έκθεση με φωτογραφίες και στίχους μου και το μικρό λεύκωμα που την συνοδεύει και αφού προτάξω το σημείωμα που του έστειλα τότε συνοδεύοντας το ποίημα, να την αφιερώσω στη μνήμη του.
Όμως ο πρόωρος και άδικος θάνατός του -τη στιγμή που είχε τόσα πολλά ακόμα να μας δώσει- τον συνδέουν άμεσα και με τον άλλο σημαντικό καλλιτέχνη της Λεμεσού, τον Πανίκο Μαυρέλλη στον οποίον επίσης αφιερώνω την έκθεση αυτή .